Parafia pod wezwaniem NMP Gwiazdy Morza w Ustce

Namaszczenie chorych - sakrament w Kościele katolickim, starokatolickim, Cerkwi prawosławnej i Społeczności Chrystusa, udzielany wiernym w wypadku poważnej lub grożącej śmiercią choroby. Mogą go również przyjmować osoby w podeszłym wieku wielorazowo.

Namaszczenie chorych jest piątym z katalogu siedmiu sakramentów. Jego materię i formę reguluje w Kościele katolickim Konstytucja Apostolska papieża Pawła VI Sacram Unctionem Infirmorum z 30 listopada 1972 roku.

Namaszczenie chorych obok spowiedzi i komunii świętej (zwanej wtedy wiatykiem) jest nazywane sakramentem chorych. Jeżeli chory nie może się spowiadać, sakrament własną mocą odpuszcza grzechy o ile chory pragnie dostąpić przebaczenia.

Wbrew obiegowym opiniom nie jest to sakrament przeznaczony wyłącznie dla umierających. Używana dawniej nazwa tego sakramentu "Extrema unctio - Ostatnie namaszczenie" wprowadziła wiele niejasności i nieporozumień. Interpretuje się ją jako ostatni sakrament przyjmowany w życiu. Tymczasem określenie "Extrema unctio - Ostatnie namaszczenie" w teologii oznaczało ostatnie z serii namaszczeń sakramentalnych, które wierny może przyjąć i nie kojarzono go z momentem śmierci, gdyż sakrament ten ma przynieść choremu ulgę w cierpieniu lub uzdrowienie.

Namaszczenia chorym udziela także Kościół anglikański oraz niektóre kościoły protestanckie - lecz nie ma on tam charakteru sakramentu.

Materia i forma sakramentu:

• Materia dalsza sakramentu: olej chorych (oleum infirmorum),
• Materia bliższa: namaszczenie olejem chorych,
• Forma sakramentu - słowa: (łac.) Per istam sanctam unctionem et suam pissimam misericordiam adiuvet te Dominus gratia Spiritus Sancti ut a peccatis liberatum te salvet atque propitius allevet. AMEN. (Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. AMEN.)

Namaszczenia na czole i dłoniach wypowiadając te słowa dokonuje kapłan. Zaleca się, aby kapłani dokonywali namaszczeń wyłącznie własną ręką. Sakrament ten dana osoba może przyjąć wielokrotnie ilekroć nastąpi u niej znaczące pogorszenie stanu zdrowia. Ciekawostką jest to iż, jeżeli sakrament ten przyjmuje chory kapłan, namaszcza mu się zewnętrzną część dłoni, a nie jak w przypadku innych wewnętrzną.